|
نامه‌ی بی‌جواب
شعر از: مريم حيدرزاده صدا: مريم حيدرزاده 
سلام بهونه‌ی قشنگ من برای زندگی آره بازم منم، همون ديوونه‌ی هميشگی فدای مهربونيات، چه می‌کنی با سرنوشت دلم برات تنگ شده بود، اين نامه رو واست نوشت 
حال من و اگه بخوای، رنگ گلای قاليه جای نگاهت بدجوری، تو صحن چشمام خاليه ابرا همه پيش منن، اينجا هوا پر از غمه از غصه‌هام هر چی بگم، جون خودت بازم کمه 
ديشب دلم گرفته بود، رفتم کنار آسمون فرياد زدم يا تو بيا، يا من و پيشت برسون فدای تو نمی‌دونی، بی تو چه دردی کشيدم حقيقت و واست بگم، به آخر خط رسيدم رفتی و من تنها شدم، با غصه‌های زندگی قسمت تو سفر شد و قسمت من آوارگی 
نمی‌دونی چقدر دلم تنگه برای ديدنت برای مهربونيات، نوازشات، بوسيدنت به خاطرت مونده يکی، هميشه چشم‌براهته؟ يه قلب تنها و کبود، هلاک يه نگاهته؟ من می‌دونم همين روزا، عشق من از يادت می‌ره بعدش خبر می‌دن بيا، که داره دوستت می‌ميره 
روزات بلنده يا کوتاه، دوست شدی اونجا با کسی بيشتر از اين من و نذار، تو غصه و دلواپسی يه وقت من و گم نکنی، تو دود اين شهر غريب يه سرزمين غربته، با صد تا نيرنگ و فريب فدای تو يه وقت شبا، بی‌خوابی خستت نکنه غم غريبی عزيزم، زرد و شکستت نکنه چادرشب لطيفتو، از روت شبا پس نزنی تنگ بلور آبتو، يه وقت ناغافل نشکنی اگه واست زحمتی نيست، بر سر عهدمون بمون منم تو رو سپردمت، دست خدای مهربون 
راستی ديروز بارون اومد، من و خيالت تر شديم رفتيم تو قلب آسمون، با ابرا همسفر شديم از وقتی رفتی آسمون‌مون پر کبوتره زخم دلم خوب نشده، از وقتی رفتی بدتره غصه نخور، تا تو بيای حال منم اينجوريه سرفه‌های مکررم، مال هوای دوريه گلدون شمعدونی‌مونم، عجيب واست دلواپسه مثه يه بچه که بار اوله ميره مدرسه 
تو از خودت برام بگو، بدون من خوش ميگذره؟ دلت می‌خواد می‌اومدم، يا تنها رفتی بهتره؟ از وقتی رفتی تو، چشمام فقط شده کاسه خون همش يه چشمم به دره، چشم ديگم به آسمون يادت می‌آد گريه‌هامو، ريختم کنار پنجره داد کشيدم تو رو خدا، نامه بده يادت نره يادت می‌آد خنديدی و، گفتی حالا بذار برم تو رفتی و من تا حالا، کنار در منتظرم 
امروز ديدم ديگه داری، من و فراموش می‌کنی فانوس آرزوهامونو داری خاموش می‌کنی گفتم واست نامه بدم، نگی عجب چه بی‌وفاست با اينکه من خوب می‌دونم، جواب نامه با خداست 
عکسهای نازنين تو، با چند تا گل کنارمه يه بغض کهنه چند روزه، دائم در انتظارمه تنها دليل زندگی، با يه غمی دوست دارم داغ دلم تازه می‌شه، اسمت و وقتی می‌آرم وقتی تو نيستی چه کنم، با اين دل بهونه‌گير؟ مگه نگفتم چشمات و، از چشم من هيچوقت نگير؟ حرف من و به دل نگير، همش مال غريبيه تو رفتی، من غريب شدم. چه دنيای عجيبيه 
زودتر بيا، بدون تو اينجا واسم جهنمه ديوار خونمون پر از، سايه‌ی غصه و غمه تحملی که تو دادی، ديگه داره تموم می‌شه مگه نگفتی همه جا، مال منی تا هميشه؟ 
دلم واست شور می‌زنه، اين دل و بی‌خبر نذار تو رو خدا با خوبيات، رو هيچ دلی اثر نذار فکر نکنی از راه دور، دارم سفارش می‌کنم به جون تو فقط دارم، يه قدری خواهش می‌کنم اگه بخوام برات بگم، شايد بشه صد تا کتاب که هر صفحش قصه‌ی چند تا درده و، چند تا عذاب می‌گم شبا ستاره‌ها، تا می‌تونن دعات کنن نورشون و بدرقه‌ی، پاکی خنده‌هات کنن 
يه شب تو پائيز، که غمت سر به سر دل می‌ذاره مريم، همون کسی که بيشتر از همه دوست داره 
|
||
