|
زمزمه
شعر از: منوچهر نیستانی اجرای ترانه: بیژن بیژنی شعر ترانه: بر اساس ملودی کردی عکاس: پونه عکس‌ها: جنگل‌های سياه (آلمان) 
کبوتران را با ابرها رها کردم به بی‌کرانگی مرزهای مهتابی چه نقش پاکی! خالی ز ازدحام خطوط: هوا سفید و زمین سبز و آسمان آبی. 
چو آفتاب، در آفاق جان من، می‌ریخت: صدای آمدنی، هر غروب، در تردید غروب دیگر، با آفتاب می‌رفتم 
و در مدارم، صد آفتاب می‌گردید! شرابخانه‌ی ما را - که قصه‌هاست در او - غریو و غلغل مستانه‌ای نمی‌آید حدیث مهر کهن تا دوباره زنده شود فروغ آتش زردشت دیگری باید. 
به خواب رفت و برایش هنوز می‌خواندم کتاب قصه‌ی پروانه‌های عاشق را و می‌شنیدم از کوه‌های زنگاری دوباره رستن آرام صبح صادق را 
|
||
