زندهی بيدار
شعر از: دکتر محمدرضا شفيعی کدکنی اجرای ترانه: سياوش قميشی عکاس: پونه عکسها: سراب نيلوفر (کرمانشاه) ![]() بر طرح آجرفرشِ نمناکی، میبينمت آنجا با سايهات ره میسپاری، سوی بیسويی در عصرِ بارانخوردهی خاموشِ غمناکی. ![]() مثل کلامی، خارج از نحوِ زبان، بیچون چون نغمهای، از پرده بيرون، راه گمکرده از زخمهی مضراب تارِ عنکبوتان دور هرگز نمیخواهی درآميزی به جمعِ نغمهی قول و غزلهاشان خواهی به وزنِ خويش باشی، گرچه ناموزون. ![]() لبريز از شک و شکيباييت سيارهای بگسسته از منظومهی خويشی که در مدارِ بیقراری، سِلکِ بیراهی در جستوجوی گمشدن از خويش آغازِ نظمی تازه را در عرصهی ايمان میآزمايی با تنِ تنها و تنهاييت. ![]() گر کهکشانی بیکران، ور خُردتر ذراتِ اجرامی بادت گرامی هستن و رُستن نغزا خوشا راها کز پردهی اين مويه بيرون میزنی گامی. ![]() |
||