دو شعر از: مهری رحمانی اجرای ترانه: گيتی حالا می‌فهمی که چرا اين‌همه دلتنگم؟ خوش به حال سفال که کوزه‌اش به آب می‌رسد و گلدانش به گل و هرگز به اين نمی‌انديشد که بلورهای بارفَتَن چگونه در بيهودگی خود قيمتی شدند.